Op een dag werd ik wakker en wist ik dat ik een ander pad wilde gaan bewandelen. Ik ben dat ook gaan doen. Het werd mijn zoektocht naar wie ik in de diepste kern ben. Ik heb dit verhaal geschreven alsof het om een dag ging, in werkelijkheid ging het om jaren. Ook veel van mijn klanten binnen Massagepraktijk Aandacht Plus willen ontdekken welk pad ze willen inslaan. Het is iedere keer een voorrecht om even mee te mogen lopen.

Lees hier mijn verhaal:

Ik nam me voor om goed naar mijn lichaam te blijven luisteren

Vandaag ben ik gaan lopen en ik wist eindelijk waarheen. Mijn rugzak met ballast droeg ik met me mee. Die  hoorde nu nog even bij me en ik accepteerde de zwaarte op mijn schouders.

Bij de eerste stop stonden de mensen me uit te zwaaien waar ik op leeg liep. Ik bedankte ze voor wat ze mij geleerd hadden. Mijn zelfvertrouwen was al zo toegenomen dat ik niet meer afhankelijk was van hun mening en ik voelde niet meer de behoefte om me door hun woorden te laten raken. Zij vervolgden hun weg op hun eigen route. Nu voelde mijn rugzak al een stuk lichter.

Bij de volgende stop ontmoette ik een man en vrouw die echte interesse in mij toonden en ze vroegen of ze een tijdje met mij mee mochten lopen. Van hen leerde ik dat ik me kwetsbaar mocht opstellen. Zij veroordeelden me niet en namen me zoals ik was. Ook zij stelden zich kwetsbaar op en ik luisterde graag naar hun verhalen en de lessen die zij geleerd hadden.

Nadat we afscheid hadden genomen merkte ik dat ik moe was en daarom ging ik op een bankje zitten om te rusten. Die rust deed me goed en ik nam me voor om goed naar mijn lichaam te blijven luisteren; dat had ik jaren niet gedaan. Na een kop koffie en wat mijmeren liep ik verder.

Blij met wie ik daar zag

Een paar kilometers verder lag daar een veldje en een boer vroeg mij om hulp met het rooien van zijn gewassen. Ik wilde hem graag helpen en ging na hoeveel tijd ik had. De boer was heel blij dat ik hem wilde helpen ook al was het maar een paar uur. Hem te helpen deed mij goed. Weer verder gaan ook. Ik was trots op mezelf dat ik niet de hele dag gebleven was, dat had ik vroeger wel gedaan en dan voelde het niet goed.

Na de late lunch bij de boer liep ik verder en in het volgende dorpje zag ik op een aanplakbiljet een aankondiging van een voorstelling. Mijn hart maakte een sprongetje en in een opwelling kocht ik een kaartje. Ik was al jaren niet meer naar zo’n voorstelling geweest. Blij kwam ik naar buiten; de voorstelling had mij goed gedaan. Mijn rugzak was inmiddels ook al weer lichter geworden. Door mijn eigen grenzen te stellen bij de boer en de dingen te doen die mij energie gaven werd de ballast steeds beter te dragen. Even verder keek ik in de etalage en zag daar een vrouw staan die lachte naar mij. Die vrouw was ikzelf. Jarenlang had ik niet in de spiegel durven te kijken; nu lukte het me wel en ik was blij met wie ik daar zag.

Spanning van het onzekere

Bij de volgende kruising stond daar het gebouw waar ik al jarenlang werkte. Ik voelde mijn rugzak aan mijn rug trekken bij binnenkomst. Pfff, echt zwaar. Ik moest denken aan de woorden van mijn huisarts: “Als je zo door gaat loop je het risico op een burnout”. Ik nam  een besluit en liep naar de kamer van mijn leidinggevende. Daar haalde ik mijn ontslagbrief uit mijn tas en overhandigde deze aan haar. Tegelijkertijd bedankte ik haar voor alles wat ik daar geleerd had. Nadat ik mijn collega’s uitgezwaaid had vervolgde ik weer mijn weg.

De rugzak voelde nu wel lichter maar daar was wel de spanning bij gekomen van het onzekere. Ik wist nog even niet zeker of ik hier goed aan had gedaan. Dat gevoel mocht er zijn en ik nam het met me mee. Inmiddels was het gaan regenen maar in plaats van te schuilen besloot ik om te gaan stampen door te plassen. Het voelde zó goed, ook al keken sommige mensen mij raar aan. Het gevoel vrij te zijn gaf ruimte.

Mijn rugzak was weer lichter

Na een lange weg kwam ik aan in het volgende dorpje. Het was donker geworden en ik liep een café binnen. Aan de stamtafel zaten een paar mensen en zij vroegen of ik bij hen kwam zitten. Na een kop van de heerlijke dag soep kwamen de verhalen los. Ik vertelde van mijn dag tot nu toe en de stappen die ik gezet had. Ik vertelde waar ik heen wilde en dat ik nog niet precies wist hoe ik daar moest komen. Ook vertelde ik dat ik nog niet zeker wist of mijn baan opzeggen nu de juiste keuze was. Het voelde allemaal nog zo onwennig.

Iemand aan tafel hoorde mijn verhaal en hij had toevallig nog iemand nodig voor 3 dagen en hij vroeg of ik daar interesse in had. Dat leek me wel wat. Dan kon ik de andere 2 dagen richten op mijn droom en had ik daarnaast toch een basis om van te kunnen leven.

Het vertrouwen van de weg die ik ingeslagen was groeide met het uur. Mijn rugzak was weer lichter en ik besloot weer terug te keren naar huis. Moe maar voldaan hing ik mijn rugzak op de kapstok. Liep naar boven en kroop tegen mijn lieve man aan. Hij glimlachte nog even naar me, blij met de vrouw die hij nu zag. Tevreden deed ik mijn ogen dicht. De volgende dag was er weer een dag om te gaan lopen……

Wil jij ook gaan lopen en jouw rugzak leegmaken? Neem de eerste stap, en ga op weg…